Przed przystąpieniem do montażu należy najpierw sprawdzić, czy koniec rury lub kształtki jest odpowiednio sfazowany. W większości przypadków fazowanie wykonuje się fabrycznie, jednak zdarzają się sytuacje, zwłaszcza po przycięciu rury, kiedy faza nie jest obecna. W takim przypadku należy sfazować końcówkę rury na długości 5 mm pod kątem 15°. Kolejnym krokiem jest upewnienie się, że uszczelka jest prawidłowo osadzona w rowku na rurze lub kształtce. Wszystkie łączone elementy muszą być suche, czyste i pozbawione brudu oraz pyłu, a na końcu rury lub złączki nie powinno być głębokich zadrapań, które mogłyby wpłynąć na szczelność połączenia.
Jak smarować miejsce łączenia?
Środek poślizgowy należy rozsmarować równomiernie wokół bosego końca rury lub złączki, pamiętając, aby unikać używania olejów i smarów. Standardowe uszczelki kanalizacyjne wykonane z kauczuku SBR mogą ulegać degradacji w kontakcie ze smarami i olejami mineralnymi. W niektórych przypadkach, warto także posmarować samą uszczelkę specjalnym środkiem poślizgowym, jeśli fabryczna ilość smaru nie wystarcza, by pokonać pierwszy opór podczas łączenia. Należy jednak zachować ostrożność, aby nadmiar smaru nie przedostał się między uszczelkę a rowek kielicha, ponieważ może to spowodować wyślizgnięcie lub podwinięcie uszczelki. Po połączeniu warto sprawdzić wnętrze rury, aby upewnić się, że uszczelka jest prawidłowo osadzona.
Łączone elementy powinny być ustawione prosto w jednej linii. Bosy koniec rury lub złączki należy całkowicie wcisnąć do kielicha. Przy rurach o długości 2 m lub dłuższych warto oznaczyć bosy koniec na poziomie czoła kielicha, a następnie cofnąć rurę o 10 mm, aby zostawić miejsce na rozszerzalność cieplną. Brak szczeliny może prowadzić do naporu bosego końca rury na karb kielicha, co w przypadku gorących ścieków może doprowadzić do pęknięcia i wycieku. Po zakończeniu montażu należy skontrolować, czy szczelina dylatacyjna została zachowana.
W systemach niskoszumowych oprócz rur kielichowych mogą występować również rury bezkielichowe, które łączy się za pomocą mufy nasadowej z kompensacją wydłużeń. W takich przypadkach cofanie rury o 10 mm nie jest konieczne, chyba że nadmiar środka poślizgowego umożliwił przesunięcie rury do ogranicznika pierścieniowego. Poprawnie wykonane połączenie kielichowe zapewnia szczelność na poziomie 0,5 bara (5 metrów słupa wody).
Jak mocować kanalizację wewnętrzną?
Prawidłowo zamocowana rura fi 40 ma kluczowe znaczenie dla redukcji naprężeń wynikających ze zmiany długości rurociągów, co wpływa na bezproblemowe funkcjonowanie całego systemu. Mocowanie to wpływa także na poziom hałasu generowanego przez instalację. Proces mocowania różni się w zależności od rodzaju materiału, z jakiego wykonana jest instalacja, mimo że podstawowe wytyczne montażowe dla systemów z tworzyw sztucznych są do siebie zbliżone. Różnice pojawiają się w odniesieniu do specyficznych właściwości materiałów, z których wykonane są rury.
Instrukcje dotyczące prawidłowego montażu instalacji kanalizacyjnych można znaleźć w zaleceniach producentów oraz w normie PN-ENV 13801, która reguluje zasady instalowania systemów z tworzyw sztucznych do odprowadzania ścieków wewnątrz budynków. Systemy kanalizacyjne z PVC lub PP, łączone na wcisk, są jednymi z najprostszych w montażu, ze względu na niską rozszerzalność cieplną tych tworzyw oraz ich lekkość. Do mocowania przewodów używa się obejm tworzywowych, a rozstaw mocowań różni się w pionie i poziomie w zależności od średnicy zewnętrznej rur.
- Zewnętrzny materiał partnerski